მარტი 31, 2011
123456
სად ხარ აქამდე? რა გაატრაკე მოდი რა დროზე 20 წუთის წინ დამირეკე და მითხარი გაემზადეო მანქანით გამოგივლი წავიდეთ სადღაც საქველმოქმედო ჯანდაბაშიო. გგონია მაინტერესებს უბრალოდ მახათის გაყრას მაინც ჯობია. გელოდები ბლიად ამდენი ხანი სად ხარ? თუ გადამაგდე ხვალ რომ გნახავ დაგერხევა. უკვე გავემზადე განა რამე განსაკუთრებული ცოტა სუნამო მივიფქურე იქნებ ვინმე შევაბა ფეხსაცმელი გავწმინდე (არადა ჭირივით მეზარებოდა) ერთი ჭიქა ჭაჭა გადავკარი სიმხნევისთვის, ხო კბილები გამოვიხეხე რომ ჭაჭის სუნი არ ამდიოდეს შენ კიდე არ ჩანხარ 😦 დროზე რა რა ჯანდაბას აკეთებ ამდენ ხანს? ხო ჩემი ბოტასები იმედია არ დაგრჩება სახლში დიდი არაფერი კი მკიდია უკვე დაიხასავით მაგრამ მაინც ჩემია. ისე მანქანით რატომ? აა ალბათ მამაშენთან ხარ. სულ ესე როგორ უნდა მალოდინო ხოლმე, ის არ მეყოფა ყველა გოგოს მე რომ უნდა ველოდო და ეხლა შენც იგივეს მიჩალიჩებ 😦 თუ ჯერ არ გამოდიოდი რაღას მირეკავდი ასე ადრე, ან ვაბშე ჯერ შენ მოსულიყავი და მერე გავემზადებოდი, არაა რა ლოდინი არ მიყვარს. ეხლა დაგირეკავ და გაგინებ, არა ჯერ არ გაგინებ უბრალოდ გკითხავ სად ტრაკში ხარ…..
მდა იმედია არ მატყუებ რომ ეხლა გამოხვედი, ვიცი ეხლა გაჩერებაზე უნდა მალოდინო, მაგრამ უკვე ესე ჯდომაც არ შემიძლია, აი ორი წუთიც ამის წერას დავამთავრებ და გამოვდივარ. ხო აჩიკო თუ წაიკითხავ ამას თუ შეიძლება შენი ყ.. კომენტარებისგან თავი შეიკავო, ხო კიდე საზოგადოებას ასე გამწარებული ძმაკაცს ველოდები და რამე ნიდრაზუმენიები არ იყოს 🙂 ხო კაი წავედი მაინც გარეთ უნდა მალოდინოს.. ვსიო ვაქვეყნებ და ვთისავ კომპს. დრო რამით ხომ უნდა მომეკლა 🙂
მარტი 14, 2011
პესიმიზმი? ვითომ?
გამარჯობათ, მინდა გელაპარაკოთ ამ ცხოვრების უაზრობაზე, ნუ ყოველშემთხვევაში იმ სიტუაციაზე როგორშიც ეხლა მე ვარ. თითქოს და სხვისი თვალებით რომ შევხედოთ ჩემ ცხოვრებას ყველაფერი იდეალურად ვერა მაგრამ კარგად მაქვს. სახლი, ნორმ სამსახური, კარგი მეგობრები ოჯახიც კარგი, მაგრამ ამ ყველაფერს რაღაც აკლია. უცებ ჩნდება კითხვა რა? სწორედ ამის გასარკვევად გელაპარაკებით თქვენ და თქვენგან ვითხოვ ამ კითხვაზე პასუხს. რა მჭირდება? შეიძლება გულის სიღმეში უკვე გავეცი პასუხი ამ ყველაფერს მაგრამ სხვისი აზრი მაინც ყოველთვის საინტერესოა ჩემთვის. მოდით მოკლედ მოგიყვებით ჩემს ბოლო კვირას და ალბათ უკეთესად გამიგებთ ნუ იმედი მაინც მაქვს რომ გაიგებთ. მთელი კვირის განმავლობაში ყოველ დღე ჭირივიტ მეზარება სამსახურში წასვლა, ვეღარ ვიტან აქაურობას, ყოველ დღე იმის იმედი მაქვს რომ გამაგდებენ და მეც დავისვენებ და ისინიც მაგრამ რატომღაც ან იმათ არ ყოფნით გამბედაობა ან მე არ ვარ იმდენად ცუდი თანამშრომელი რომ მომიშორონ. ხო ნუ მთელი კვირა იმაში გადის რომ მოვიდეს ეს ნანატრი შაბათი კვირა რომ რამე საინტერესო გავაკეთო გავერთო, მაგრამ (ისევ ეს მაგრამ) ვიკენდი ისე მთავრდება მთელი დღე სახლში ვარ გამოკეტილი და გარეთ გასვლის სურვილიც არ მაქვს, ან რომ დავუფიქრდე სად უნდა წავიდე ჩემი მეგობრები ძირითადად ჩემთან მოდიან. კი მიხარია მათი ნახვა მაგრამ ყოველდღე რომ ერთი და იგივე ხდება გული მერევა.
ხო ეხლა ვეცდები უფრო ღრმად გადავიდე წარსულში. ვთვლი რომ ბავშობა ყველაზე კარგი და ბედნიოერი პერიოდია ადამიანის ცხოვრებაში, ხოლო ის პერიოდი როდესაც ვალდებულებების აკიდებას იწყებენ შენზე ნელნელა გწამლავს და გაზომბირებს, ნუ დავიწყოთ მაგალითების მოყვანა “დედი ეხლა შენ უმაღლესში უნდა ჩააბარო მე მჯერა შენი, ხო გინდა რომ ამ ცხოვრებაში დიდი კაცი გამოხვიდე და ნორმალური ხელფასი გქონდეს ამისთვის სწავლაა საჭირო” ამის მერე იწყებ სწავლას სახეს იხევ რომ ამ უმაღლესში მოხვდე, და აი დადგა ეს ნანატრი დღეც (თუმცა შენ მაგარი გკიდია მოხვდები თუ არა) მიდიხარ პირველად უნივერსიტეტში შენთვის რაღაც ახალია თავიდან საინტერესოც, მაგრამ 4 წლის განმავლობაში ერთიდაიგივე რომელიც ბოლოს გიღებს და ადამიანს კლავს შენში საშინელებაა, ამავე დროს ოჯახის მხრიდან ტვინის ბურღვა რომ “შენ კარგად უნდა ისწავლო” “აი ნახე ამან რა კარგად ისწავლა რა მაგარი სამსახური მისცეს და რა მაგარი ხელფასი აქვს” “აი ის როგორი ნასწავლია” თან გითითებენ ისეტ პიროვნებებზე რომლის შესახებაც ყური სადღაც აქვთ მოკრული და შენ უფრო მეტი იცი მასზე და ისიც იცი რომ შენზე უარესი ლუზერია, მაგრამ ის ჩანს ძალიან კარგად იმიტომ რომ მისმა მშობელმა იბლატავა და შენმაც მოისმინა ეს ყველაფერი, შეშურდა, მასაც უნდა თავის შვილით იბლატაოს მაგრამ ეს შვილი ჩვეულებრივია, ან ის ინტერესი აქვს რომელსაც შენ სართოდ ინტერესადაც არ მიიჩნევ. ნუ საბოლოოდ იმით მთავრდება ეს ყველაფერი რომ ტვინის ბურღვის შედეგად მთავრდება შენი დიპლომის მიღებით, ხო ნუ მორჩა ეს ტვინის ბურღვა, თითქოს გგონია დაისვენებ, მაგრამ (უკვე ვეღარ ვიტან ამ მაგრამს) ვინ დაგასვენებს ახალი იწყება სამსახური ან სწავლის გაგრძელება როგორ თუ შენმა შვილმა მარტო ბაკალვრიატი გაიარა, როგორ თუ შენი შვილი უმუშევარია. ხო ამის დაძლევაც შეიძლება ვიშოვეთ სამსახური უფრო სწორად მიშოვეს დავიწყე მუშაობა თავიდან საინტერესოა ახალი ხილია, სამსახურშიც მოსწონხართ იმიტომ რომ ტუგადუმი არ ხარ რღაც გისწავლია ჭკვიანი ხარ. აი თურმე სად გამოგადგა დედის რჩევა რომ გესწავლა მაგრამ ესეც მაგარი რუტინაა 3 წლის განმავლობაში წამორიდგინეთ ყოველ დღე ერთი და იგივე აკეთო ყოველ დღე იოცნებო შაბათკვირაზე, ტვინი გიბურღონ იმათ ვინც აზრზე არაა რა უნდა აკეთოს მაგრამ რადგანაც შენზე უფროსია ან ეს აქციონერები ხბოსავით მიყვებიან მას ის ფირმის სათავეში ექცევა და ისეთ უაზრობის გაკეთებას ითხოვს შენგან რომ რავი, ასევე უყურებ როგორ ღუპავს ფირმას, თავიდან პროტესტის გრძნობა გიჩნდება, მაგრამ დროთა განმავლობაში ესეც პო ბალშომუ მაგარი გკიდია. ხო არ დაგავიწყდეთ ამავე დროს ტვინის ბურღვა ოჯახიდან შენ ხომ სწავლა არ გაგიგრძელებია მაგისტრატურაში, ხო არ დაგავიწყდეთ უაზრო მაგალითები იმან გააგრძელა ის უკვე ამტავრებს, აი ჩემმა მეგობარმა მითხრა რომ მისიშვილი მაგისტრატურაში სწავლობსო და მერე მკითხა დიტო რას შვებაო? ხოდა სირცხვილით რა მექნა არ ვიცოდი. (საშინელებაა ხო? მაგრამ რეალობა)
ხო მოვედით აწმყომდე დავდივარ სამსახურში ზავოდ კრაოტ, სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით, არანაირი მიზანი არ გამაჩნია ერთადერთი სურვილი მოვწყდე აქაურობას და რამოდენიმე წლით სადმე გადავიკარგო, ვიხეტიალო მოვინახულო მსოფლიო და ეს ყველაფერი მარტო ან რომელიმე მეგობართან ერთად. ამას წინათ მქონდა საუბარი ძმაკაცთან ამის თაობაზე. პასუხი ასეთი იყო ნუ მე კი ჯანდაბას ჩემს გარდა ოჯახში კიდე 3 ყავთო და შენ დედისერთა ხარ ასე რომ მოიქცე ვერ გადაიტანენო და მართალიც იყო. არ ვიცი იქნებ მართლა მარტო ჩემ თავზე ვფიქრობ და ეგოიზმის პიკს ვაღწევ მაგრამ არ მინდა, აღარ მინდა რაიმე ვალდებულება მქონდეს ვინმეს მიმართ. მინდა თავისუფალი ვიყო!!!
ნოემბერი 27, 2010
…………
დავიწყოთ იქიდან რომ რაღაცის დაწერა მინდა და ისევ არ ვიცი რა დავწერო, ალბათ ნელნელა გამეხსნება გონება (ასეც ხდება ხოლმე) და რამე საინტერესო გამომივა, რომ წავიკითხავ ჩემივე ნაწერი უფრო საინტერესოდაც შეიძლება მომეჩვენეოს ვიდრე წერის პროცეში. რატომ ხდება ასე რომ როდესაც არ იცი რა გააკეთო მხოლოდ მაშინ მიმართავ ხოლმე კალამს და ფურცელს (ჩემს შემთვევაში კლავიატურას), ბევრი შემეწინააღმდეგება მაგრამ ალბათ ეს უფრო ჰობია ვიდრე პროფესია (აუფ მწერლობაც მოვინდომე). ამას წინათ ქუჩაში მივსეირნობდი და უცებ აღმოვაჩინე რომ ზოგიერთი ნივთი რომელიც ყოველდღიურობაში ძალიან ჩვეულებრივად და მარტიავად გვეჩვენება ძალიან ლამაზია, ფაქტიურად ახალი ინტერესი გამიჩნდა ფარული სილამაზის აღმოჩენა და ხედვა. ხო ნუ რამ მიიპყრო ყურადღება ალბათ თქვენც დაგაინტერესებდათ გასაკვირია და ჩვეულებრივმა ხემ, რომელსაც ალბათ ყველა ჩვენგანი გვერძე ჩაუვლიდა და ვერაფერს განსაკუთრებულს ვერ დაინახავდა, ანდა რა განსაკუთრებულს უნდა ელოდო დიდუბეში სამთო ქიმიასთან, მტვერში და მანქანის გამონაბოლქვში, სტოლბების და ნაგვის ურნების გვერდით მდგარ ხეში, რომელსაც ქვედა წელი არაფრით არ გამოარჩევს ნებისმიერ ხისგან. მაგრამ მე გამიმართლა რადგან სენტიმენტალურ ხასიათზე ვიდექი და გავყურებდი მთვარეს, რომელიც ისე ლამაზად ელვარებდა რომ თვალის მოწყვეტაც არ მინდოდა. ხოდა ამ პროცესში გართული აღარაფერს არ ვაკვირდებოდი რომ არა ხე რომლის ტოტებმაც ჩემსა და მთვარეს შორის კონტაქტი გაწყვიტა. ავათვალიერე დავაკვირდი და ჰოი საოცრებავ ეს უბრალოდ ხე არ იყო (ირაკლის გავლენა შუაქალაქიდან) არამედ ულამაზესი ბუნების ქმნილება, მისი ტოტების ბოლოები შემოცლილი და გაყვლეფილი, ხოლო დასაწყისი გაბუჩქული მწვანე ოდნავ გახუნებული ფოთლებით, ყოველი ტოტი უნიკალურად მომეჩვენა და თითქოს მისი ცარიელი ბოლოები მთვარეს ეფერებოდნენ. უცებ ბედნიერი შევიქმენი რადგან ასეთი სილამაზე დავინახე და მხოლოდ მე შევამჩნიე. მის გარშემო მიმოვიხედე და შევამჩნიე ჩვეულებრივი რკინის სტოლმა ზედ მიმაგრებული სანაგვე ყუთით მის გარემოცვაშიც რამოდენიმე ხე იდგა ჩვეულებრივი, მხოლოდ ეს იყო განსაკუთრებული. დავფიქრდი და ამ ადგილზე რამდენჯერ გამივლია ვინ იცის, რამდენჯერ ყურადღება არ მიმიქცევია ამ სილამაზისთვის, რამდენჯერ გულგრილად ჩამივლია და ფიქრიც არ მქონია დავკვირვებოდი. აზრმაც გამიელვა თავში ადამიანებიც ხომ ასეთები არიან, მასაში, ბრბოში, ამდენ სიბინძურეში, რამდენი ასეთი სილამაზე რამდენი სიკეთე არსებობს, მაგრამ ყურადღებასაც არ ვაქცევთ ხოლმე გულგრილად ჩავუვლით რამდენი კარგი და ლამაზი თვისების დანახვა შეიძლება კონკრეტულ ადამიანში უფრო თუ ჩავუღმავდებით, მაგრამ ამის ძალა საშვალება ვინ მოგვცა ძირითადად გულგრილები ვართ უყურადღებოები, ზედმეტად ეგოისტები რომ სხვისი გრძნობები და სილამაზე დავინახოთ და რამდენი ადამიანი ისე კვდება, ისე იღუპება რომ მის ამ ლამაზ თვისებას ვერავინ აღმოაჩენს ხოლმე, ალბათ იმ დღიდან უფრო დაკვირვებული და ცნობისმოყვარე გავხდი, რადგანაც სურვილი არ მაქვს რომელიმე სილამაზე გამოვტოვო, მათი დანახვით ხომ მეც ბედნიერი ვხდები და გული სითბოთი მევსება და ვიღებ იმას რაც არასდროს მიმიღია. თქვენც ამას მოგიწოდებთ ადამიანებო დავინახოთ ყველაფერი ლამაზი, ცუდს მახინჯს ყურადღებასაც ნუ მივაქცევთ მესმის შეჩვეულები ვართ ბევრ სიბინძურეს მაგრამ თუ ამ ხეში რომლიც ნაგვის ურნის გვერდით იდგა ასეთი სილამაზეა, ცუდ წრეში მყოფ ადამიანებშიც ხომ შეიძლება გამოჩნდეს ასეთი სილამაზე, რომელსაც ცოტაოდენი დაკვირვება ჭირდება, ხოდა ვიყოთ უფრო ცნობისმოყვარეები და დაკვირვებულნი ცხოვრება ხომ ამით უფრო საინტერესო ხდება.
ოქტომბერი 22, 2010
როგორ მენატრები!!!
ეჰ, უკვე რამდენი დღეა მაკლიხარ, უშენოდ ფაქტიურად არ შემიძლია, ანდა ვინ შეძლებდა შენ ხომ ასეთი საყვარელი ნაზი და მშვიდი ხარ. კვირა ისე გავიდა ცოტახნით შემომირბენ, დამხედავ ხოლმე და მერე სადღაც შორს გარბიხარ. არ ვიცი ალბათ ჩემი ბრალიცაა გადავყევი ამ ქეიფს, სმას, დროსტარებას, ფაქტიურად კომპიუტერითაც ჩაგანაცვლე. მართალია ჩემი ბრალია გადავყევი ამ MMORPG-ს სტილის თამაშებს, skype-ზე და facebook-ზე ხომ აღარაფერს ვამბობ, მთელ დღეს კომპიუტერთან ვატარებ, ხან ტელევიზორთან ვუყურებ ათას სისულელეს და შენთვის დრო აღარ მრჩება. მერე ყოველ დილით წამოვჯდები ლოგინზე და შენზე ვოცნებობ, ვხვდები თუ როგორ მაკლიხარ, მენატრები, სამსახურშიც სულ შენზე ვფიქრობ. აი იმ დღესაც ტელეფონზე დამირეკეს, შენგან ყურადღება გადავიტანე და შენც ეგრევე გამიფრინდი, ვიცი რომ არ გიყვარს უყურადღებობა და გპირდები მალე ყველაფერი შეიცვლება. ეჰ იმედია მალე დაგიბრუნებ სრულფასოვნად იმიტომ რომ ასე სიცოცხლე შეუძლებელია, მალე დავუბუნდებით ერთად ჩვენს ლოგინს, ჩვენ საყვარელ ბალიშს; ნამდვილად მალე დადგება ეს სანატრელი დრო. როგორ მიყვარხარ ჩემო სანატრელო ძილო.
ოქტომბერი 7, 2010
დედა როგორია ზღვა?
–დედა როგორია ზღვა?
გაისმა ბავშვის ტიტინი მანქანაში რომელიც ჯერ ზესტაფონსაც არ გასცელია.
–ნახავ ძალიან მოგეწონება.
გაისმა პასუხი იმავე მანქანიდან. სულ რამოდენიმე საათია, რაც მგზავრობენ და ახლაღა ამოიღო ხმა ბავშვმა. მანამდე მთელი ღამე ქონდა გათენებული სანამ დრო მოვიდოდა როდესაც მგზავრობას შეუდგებოდნენ.
–დედი დაიძინე! რამდენჯერ მიანიშნა ქალმა, რომ ოდნავ თვალი მაინც მოეხუჭა პატარას, მაგრამ მას რა დააძინებდა მას ხვალ ზღვა ელოდა პირველად ცხოვრებაში. ავტომანქანაში მათ გარდა რამოდენიმე ადამიანი იმყოფებოდა, უფრო სწორად თუ ვიტყვით ქალის მეგობარი თავის შვილით და მეუღლით და პატარას დეიდაშვილი.
–დედი ხომ არ დაიღალე? გაისმა კითხვა, მაგრამ რა დაღლიდა ის ასე მოუთმენლად ელოდებოდა მის აღქმისთვის წამოუდგენელ სანახაობას, თუმცა უძილო ღამის შემდეგ თვალს ძლივს ახელდა, მაგრამ მოუთმენლად გაჰყურებდა ფანჯრიდან ჰორიზონტს.
–მამ კარაბლიკი!!! გამოაფხიზლა პატარა ბაშვის ხმამ.
–დედი გემები ცაში დაცურავენ?! აუ შეხედეთ გემები დაფრინავენ!!! გაისმა ისევ ხმა მანქანაში.
ამინდიც ხელს უწობდა იმ ილუზიას ხელს რასაც ზღვისა და ცის ურთიერთობა ქმნიდა, თითქოს ფერები ერთმანეთს შეზრდოდა და ერთ მთლიანობას წარმოადგენდა.
– დეე ეს მართლა ზღვაა? ზღვააა რა მაგარია!!! ერთი საათიც არ იქნებოდა რაც ბათუმში ჩავიდნენ, უკვე მოესწროთ პლიაჟზე გასვლა.
–ლუკა ამოდი ზღვიდან უკვე დიდი ხანია ბანაობ არ გაცივდე!, მაგრამ ლუკას რა ამოიყვანდა ის პირველად ჭყუმპალაობდა ასეთ დიად, ასეთ უკიდეგანო წყალში რომელსაც ზღვა ერქვა. მის ცხოვრებაში ამ ყველაფერმა წარუშლელი შთაბეჭდილებები დატოვა. საათობით ზღვის ნაპირებთან კოტრიალი, ჭყუმპალაობა მას ყოველგვარ სიამოვნებას ანიჭებდა. მისთვის ალბათ ეს მომენტი უბედნიერესი იყო მთელ ცხოვრებაში. მან ეს ნახა. წლების გასვლასთან ერთად არ ბეზრდებოდა ზაფხულობით ზღვაზე სიარული, მის ტალღებში ნავარდი. მისთვის ეს ყველაფერი იყო. წყლის შიში არასდროს დაუფლებია, არასდროს იმ დროსაც კი როცა დიდ ბიჭებს ბაძავდა ტალღებში ხტომაში და შემთვევით თავი გაიტეხა, არც იმ დროს როდესაც ჯერ ცურვა არც იცოდა და მამიდას შეყვა სიღმეში კამერის გამოსართმევად, არც მოზრდილობის ჟამს, როდესაც ძლიერი ტალღებისდაგამო ვერ ახერხებდა გამოსვლას ნაპირზე და საათობით წვალობდა.
–ლუკა ამ ზაფხულს რას აპირებ?
–არ ვიცი ნიკა ვერავინ ვერ ვნახე, რომ სადმე წავყოლოდი. შენ რას აპირებ?
–რავიცი ალბათ ბათუმში წავალ, ხომ არ წამოხვიდოდი?
–რატომაც არა სამი წელი არ ვყოფილვარ ზღვაზე. როდის მივდივართ?
–ერთ კვირაში.
–შევთანხმდით მეც წამოვალ.
ლუკას წინა ღამესაც არ ეძინა, მგზავრობის წინ ჩვევად დასჩემდა არ შეეძლო დაძინება, როდესაც სადმე მიდიოდა.
მთვარე მზემ შეცვალა, ღამე დღემ. აი ტელეფონის ხმაც გაისმა.
–ხომ არ გაგაღვიძე?
–არა არ მძინებია, სად ხართ ამდენი ხანი, ეხლავე ჩამოვალ.
გზა არც ისე დამღლელი გამოდგა, ხუმრობა–ხუმრობაში გაატარეს მთელი გზა, არც სასმელი მოიკლეს ყოველ ქალაქაში აჩერებდნენ და ლუდის დიდ მარაგს ყიდულობდნენ, რათა შემდეგ ქალაქამდე ყოფნოდათ. აი ზღვაც გამოჩნდა ისევ ისეთი, როგორიც ბოლოს უნახავთ არაფერი განსაკუთრებული.
–იმედია გავერთობით მაგარს! აქ ერთ–ორი მაგარი ადგილი ვიცი, გოგოები იკერებიან ეგრევე.
–ისე და ზღვაზე არ გავიდეთ? იკითხა ლუკამ.
–კაი რა ძმაო, მარილიანი წყალია მეტი არაფერი.
–კაი ხო დაიკიდე, დავბინავდეთ და მერე გავერთოთ ცოტა. სადმე ბარში შევიდეთ დავლევთ, შევჭამთ, მოსაღამოვდება და მერე ჩვენ ვიცით.
ბარში მშვენიერი დრო ატარეს ფხიზელი არავინ ყოფილა.
–ჰა სად წავიდეთ ეხლა?
–წამოდი ცოტა გავისეირნოთ ბულვარში, მერე სადმე შევიდეთ.
კვირა ისე გავიდე ზღვაზე არც გასულან, ან როდის გავიდოდნენ ეცალათ კი.
–აუ ბოლო დღეა ეხლა მაინც გავიდეთ სანაპიროზე ფეხი მაინც არ გავისველოთ.
–კაი წამო ხო ტეხავს, ლამის 10 დღეა აქ ვართ და ჯერ ზღვაში არც გვიბანავია.
ნახევრად მთვრალები გაბოდიალდნენ სანაპიროზე. უკვე ისე ჩამობნელებულიყო ერთმაენტშ ძლივს ხედავდნენ.
–აუ ზღვაში შევდივარ! მოდიხარ ნიკა?
– ხო აბა რა!
სირბილით მიუახლოვდნენ წყლისა და ხმელეთის გამყოფს, გზადაგზა იძრობდნენ ტანისამოსს, თან ისე არც გაჩერებულან. წამებში შევარდნენ წყალში. თბილი წყალი რომელიც მათ სხეულებს ეხებოდა სიამოვნებდათ, გარშემო არაფერი ჩანდა მაგრამ მიცურავდნენ. მხოლოდ ახლაღა მიხვდა ლუკა რომ ზღვა მისთვის ყველაფერი იყო. მხოლოდ ახლა გაახსენდა. „დედა როგორია ზღვა?“ ის დრო როდესაც მისთვის ეს უდიადესი წყლის მასა ყველაფერი იყო. გაახსენდა ყოველი წელი როდესაც ის აქ მოდიოდა, მოდიოდა არა ბარებისა და დისკოტეკების მოსავლელად, განა გოგოების შესაბმელად, არამედ ამისთვის ზღვისთვის რომ ეგრძნო მისი უკიდაგენობა, იმისთვის რომ პირში ეგრძნო სიმლაშე იმისთვის რომ შესულიყო სიღრმეში, იმისთვის რომ შეეგრძნო ზღვა.
ოქტომბერი 6, 2010
ერთი ამოსუნთქვით……….
დავიწყოთ იქიდან, რომ ეს წერილი მოთხრობა რომანი თუ რაც არ უნდა იყოს მარტო ჩემთვის არაა, იმასაც დავამატებ წერის მომენტში რომ არც ვიცი რა თემაზე დავწერო, რადგან მთლიანად გადაღეჭილია ყველანაირი თემა მსოფლიოში რაც გრძნობას ეხება ხოლო ადამიანისთვის ყველაზე საინტერესო სხვის გრძნობებზე საუბარი და მსჯელობაა, შეიძლება იმედიც გაგიცრუოთ და არანაირ გრძნობაზე არ იყოს დაწერილი ისევ და ისევ ვიმეორებ ეს უბრალოდ ერთი ადამიანის წერილია თუ ნარკვევი საზოგადოებას. ალბათ ყველა ჩვენგანის ცხოვრებაში დამდგარა ის პერიოდი როდესაც მარტოობისკენ მიისწრაფის და არც იცის ეს რა ხილია. ალბათ ყველა ჩვენგანი დახეტიალობდა გამით ცარიელ ქუჩებში მარტო იმიტომ რომ მარტოობის და თავისუფლების ილუზია ექმნებოდა, ვისაც ეს არ გამოუცდია ნამდვილად მის მწუხარებას ვიზიარებ რადგანაც არამგონია ისე თავისუფალი იყოს ბავშვი როგორც შუაღამის მიყრუებულ ქუჩაში მოსიარულე, უმრავლესობას შიშის გრძნობაც დაეუფლება ამ შემთხვევაში მაგრამ ვისაც ნამდვილად ესმის ჩემი მიხვდება რომ დანარჩენი სამყაროსთვის ადგილი არ რჩება ხოლმე ამ მომენტში. შესაძლოა ამ ასაკშიც გაგვიხსენებია ბავშობა მაგრამ პირველად განცდილ სიამოვნებას არაფერი შეედრება, შიში იმის რომ სადღაც გაგონილი ცუდი ბიჭები დაადგებიან და დედის ნახევარი ხელფასით შეძენილ მობილურს წაართმევენ ან უბრალოდ გალახავენ რადგან მისნაირები არ უნდა დადიოდნენ ქუჩაში სადღაც შორს მიდის და ვრჩებით საკუთარ თავთან, ამას თუ წვიმასაც დავუმატებთ უფრო კარგი ეფექტის შესაქმნელად იდეალური იქნება. წვიმა ეხლა ისე კი ნუ წარმოიდგენთ როგორც წარღვნის დროს იყო და დედამიწაც დაუფარავს არა უბრალოდ ნაზი ჟუჟუნა წვიმა რომელიც იმდენად წვრილად ცრის რომ მხოლოდ სახეს გვინამავს გვისველებს ტუჩებს და გვაფხიზლებს, რომ განვეწყოთ საფიქრელად. მივდივართ და თითქოს ვნატრულობთ რომ ეს ქუჩა არასდროს დამთვარდეს უფრო მეტი დრო მოგვცეს რომ მეტი და მეტი ვიფიქროთ და ამ ფიქრიტ განებივრებულნი უფრო და უფრო ღრმა აზრების ჩამოყალიბების უფლებას ვაძლევთ საკუტარ თავს მერე ისევ აღტაცებაგაკვირვება გარეული გრძნობა გვეუფლება ნუთუ ეს ჩვენ მოვიფიქრეთ და ისევ ვიძირებიტ ფიქრში, იშვიატად თუ ვინმე გამოივლის ამ დროს და ყოველთვის თითქოს ჩვენი ყურადღების ცენტრში ხვდება ვაკვირდებით და ვამჩნევთ რომ ის სადღაც გარბის სადღაც მიიჩქარის მაგრამ ეს ყველაფერი მხოლოდ სიცილის ან ძლიერი გაღიმების მიზეზათ თუ გვექცევა ხოლმე. მერე იწყება ფიქრი რატომ გარბის ყველა ადამიანი სახლისკენ წვიმიან და გრილ ღამეს? იქნებ წვიმაც არაა მიზეზი მოსაღამოვების ჟამს ყველა მაინც სახლისკენ მიიჩქარის ასევე წვიმის დროსაც ხოლო ერთმანეთის დამატებით ხომ უფრო ძლიერი ხდება სახლისკენ მისწრაფების სურვილი მე რატომ არ გავრბივარ? იბადება უკვე მეორე კითხვა და აი უცებ მოდის პასუხი მე ამ დროს თავისუფალი ვარ? რატომ ხდება ისე რომ რაც უფრო ასაკი ემატება ადამიანს მით უფრო კარგავს იმ თავისუფლების, იმ გიჟური საქციელების ჟინს და მით უფრო ეჯაჭვება ამ ცხოვრებას ამ ცხოვრების მატერიალურ მხარეს, რატომ ხდება ისე რომ უკვე იმაზე ფიქრობს რაც უფრო ბევერს დააგროვებს უფრო მისაღები იქნება საზოგადოებისტვის და დამცინავათ გადახედავს დაბალ, გაღარიბებულ ფენას ზოგი მეტყვის ეს ასე არ ხდებაო. მაგრამ მოდი ჩავიხედოტ ჩვენს გულებშიც რამდენჯერ ყოფილა რომ როდესაც გიჭს ან ჭკუა სუსტს გამოუვლია დაგვიცინია, აგვიგდია, გვიმასხარავებია, რამდენჯერ ყოფილა შემთხვევა როდესაც გვიმარიაჟია ჩვენი ახალი შენაძენით დაჟე წაგვიმატებია ფასისთვის ერთი ორი ათეული ლარი, აქაოდა ძვირიანი გვაცვია ან თუნდაც თუ სადმე რაგაც ბრენდის დამადასტურებელი იარლიყით ყოფილა შეიარაღებული ჩვენი სამოსი უფრო და უფრო გვიცდია ეს პატარა მარკა გამოგვეჩინა, რამდენჯერ გაგვივლია მათხოვრის წინ კაპიკი არ ჩაგვიგდია დაჟე გვიფიქრია ეს ფულის ჩუქების რა ღირსია ადგეს ხელი ფეხი არ გააჩნია იმუშაოსო? მაგრამ იგივე ადგილას რამოდენიმე ადამიანთან როდესაც გავივლიდით ამოგვიტრიალებია საფულე რაც ხურდები გვიპოვია ყველა გვიჩუქებია აქაოდა შემოხედეტ რა გულუხვივარო. რამდენჯერ ყოფილა დისკუსია იმის შესახებ და რამდენჯერ გვიმსჯელია რომ სიკეთეს ყოველთვის ჩვენთვის ვაკეთებთო გვიმტკიცებია რომ სამაგიეროს არავისგან არ ვითხოვო, მაგრამ სამაგიერო რომ არ მიგვიღია გვწყენია. რამდენი ფაქტის ჩამოტვლა შეიძლება კიდევ ვინ მოთვლის მაგრამ ესეც საკმარისი იქნებოდა რომ გვეთქვა. ეჰ როგორ ფარისევლებივართ ფარისევლები, რამდენჯერ დაგვიცინია სუფრაზე ჩუმად ადამიანებისთვის თუი მათ სასმისის შესმის თავისებური ცერემონია აქვთ მაგრამ მასაში რომ მოვხვედრილვართ იმათ ცერემონიას ცვენც ავყოლილვართ და გაგვიმეორებია, რამდენჯერ გვიცინია და გვიგინებია პახაბნი მუსიკისთვის პაპსასთვის ან ნუ რავი ათასი სისულელისთვს და რესტორანში გვიცეკვია დიდი სიხარულით, რამდენჯერ ყოფილა საუკუნეა არ შევსულვართ ეკლესიაში მაგრამ როდესაც მარშუტკაში ყველას გააუწერია პირჯვარი ჩვენც ავყოლილვართ. თუ არსებობს ისეთი ადამიანი რომელსაც ასეთი რაღაც არ გაუკეთებია მოვიდეს მინდა ჩავეხუტო მაგრამ აქ მეც ვფარისევლობ უკვე. ასეთ ადამიანს რომ ვახსენებ ალბათ თვალწინ წარმომიდგება ლამაზი აღნაგობის ნაზი გოგო რომთანაც ურთიერთობის გაგრძელებასაც მოვითხოვდი და ალბათ ჩემი ლოგინისის გაზიარებასაც შევთავაზებდი. არადა ბავშვები რა მეამიტები არიან! როგორ მიყვარს ბავშვები რასაც ფიქრობენ იმას ტიტნებენ რაც უნდათ იმას ითხოვენ, ცუდათ არიან ტირიან რამე სიამოვნებთ იცინიან ჩვენ კიდევ ვტუქსავტ საზოგადოების მიერ მიღებულ წესებს ვკარნახობთ, იმ წესებს რომლებმაც თვითონ ჩვენ მოგვსპო და ჩაგვითრია, ფარისევლობასაც ვასწავლით ყველაფერს ცუდს, ვასწავლიტ გინებას რომ მერე გავსკდეთ სიცილით. ესენი ვარტ ადამიანები არაფრით უკეთესნი ცხოველებზე, მაგრამ აბა ვინმე რომელიმე ცხოველს შეადარე მუშტიკრივზე გადმოვა და ამით დაამტკიცებს კიდეც ცხოველია მაგრამ შიშის გრძნობასაც გაგიჩენს რომ მეორედ აღარ იკადრო. მეც მიკვირს საიდან სად დავიწყე და ალბატ თქვენ რაღაცას განსაკუთრებულს მოელოდით მაგრამ სამწუხაროდ იმედი უნდა გაგიცრუოთ ეს იყო ერთერთი ფარისეველი ადამიანის მიერ შექმნილი მხოლოდ და მხოლოდ დორის მოსაკლავად გამზადებული ერთი ამოსუნთქვით დაწერილი წერილი ნაჯღაბნი სტატია რაც გინდა დაარქვით ხო ამასთან ერთად გრამატიკასტან შორს მდგომი ადამიანის რომელმაც ისიც კი არ იცის ან იცის მაგრამ კიდია სად უნდა დასვას სასვენი ნიშანი.
პატივისცემით მე
გენიოსების ზონა 